Tuinwallen

Het Texelse tuinwallenlandschap is uniek voor Nederland. Een tuinwal is echter ook een landschap op zich. Door uitdroging, uitspoeling, begrazing, maaien, wind en temperatuurverschillen heeft ieder deel van een tuinwal zijn eigen planten- en dierenleven. En dat allemaal binnen een meter.

Rijke vegetatie

Tuinwallen worden gemaakt van plaggen. Op een nieuwe tuinwal groeien dan ook eerst alle planten die in het weiland groeiden waaruit de plaggen gestoken zijn. Door jarenlange blootstelling aan regen spoelen de meststoffen uit het bovenste deel van de wal. Voedselminnende soorten verdwijnen daardoor langzaam. Zij maken plaats voor soorten die van een schralere bodem houden. Dit proces kan wel 10 jaar duren. Omdat de bovenkant van de wal sterker uitdroogt door zon en wind komen er ook meer soorten die op een drogere bodem kunnen groeien. Een aantal soorten, zoals zandblauwtje en klein tasjeskruid, groeit ook in de duinen. Als een tuinwal nog ouder wordt, kunnen soorten als grasklokje, geel walstro en akkerhoornbloem verschijnen. Op plaatsen waar veel zout in de grond zit, zie je ook hertshoornweegbree en Engels gras op de tuinwallen bloeien.

Maaien

Als tuinwallen niet onderhouden worden, vergrassen ze deels. Het afgestorven gras vormt een viltlaag op de bodem. Deze sluit de bodem af voor andere plantensoorten. Omdat vlinders juist baat hebben bij lang gras, maaien we de tuinwallen die in eigendom van de gemeente Texel, eens per twee jaar. Aan de kant waar schapen of andere grazers rondlopen, houden we de begroeiing zonder maaien kort. Vaak zo kort dat hommels, graafwespen en bijensoorten er hun holletjes in kunnen graven. Als in juni de Texelse bermen worden gemaaid nemen op het oude land van Texel de tuinwallen de functie van voedselparadijs voor insecten over. Bijvoorbeeld de Texelse zandbij, een soort die behalve op Texel alleen in Limburg te vinden is. Deze zeldzame wilde bij voedt zich voornamelijk met de bloemen van klein streepzaad, een plant die je veel op tuinwallen vindt.